αλλάξαμε ιστότοπο!!!

κάντε «κλικ» στις πράσινες γραμμές και φτάσατε!

ΣΙΩΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ

Την ίδια στιγμή που δύο μέλη του Άρδην, ο Θανάσης Τζιούμπας και ο Νίκος Βαλκάνος βρίσκονται κρατούμενοι στις σιωνιστικές φυλακές μετά τη δολοφονική πειρατική ενέργεια εναντίον της ανθρωπιστικής αποστολής προς τη Γάζα, οι εγχώριοι πράκτορες του σιωνισμού, προχώρησαν τη νύχτα σε εμπρησμό του Εναλλακτικού βιβλιοπωλείου, στην οδό Θεμιστοκλέους 37. Μετά τη δολιοφθορά στο αυτοκίνητο του Βαγγέλη Πισσία, της ψυχής του ελληνικού Κινήματος για την Ελεύθερη Γάζα, πριν ένα μήνα, τα φασιστοειδή στην υπηρεσία των σιωνιστών προχώρησαν σε μια ακόμα εγκληματική ενέργεια ενάντια στο βιβλιοπωλείο, τις Εναλλακτικές Εκδόσεις και το Άρδην, που έχουν αποκαλύψει με δεκάδες εκδόσεις και βιβλία τους, τον ρόλο των σιωνιστών και συμμετέχουν εδώ και δεκαετίες ενεργά στο κίνημα για την δικαίωση του λαού της Παλαιστίνης. 1 Ιουνίου 9:00 π.μ. Εναλλακτικό Βιβλιοπωλείο – Άρδην Αριθμός λογαριασμός για όσους θέλουν να συμβάλουν στην αποκατάσταση των ζημιών: Εθνική 116/768054-65

Διαμαρτυρία στην Πρεσβεία του Ισραήλ

Η πρωτοβουλία «Ένα Καράβι για την Γάζα» καλεί σήμερα σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από την ισραηλινή πρεσβεία στις 19:00 προκειμένου -όπως αναφέρει στην ανακοίνωση της- να:

– να διατρανωθεί η οργή των υποστηρικτών του κινήματος για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης ενάντια στις απειλές του ισραηλινού κράτους
– να εκφραστεί η συμπαράστασή και η αλληλεγγύη στους συντρόφους που βρίσκονται στα πλοία
– να ενωθούν οι φωνές μας μαζί με τους χιλιάδες πολίτες από όλον τον κόσμο ώστε τα πλοία να φτάσουν στον προορισμό

Το απόστημα

του Γιώργου Παπαγιαννόπουλου

Τιμητές και απολογούμενοι την ίδια στιγμή. Θύματα και θύτες. Ο πρώην υπουργός των «εκσυγχρονιστών» Τάσος Μαντέλης για την υπόθεση της Siemens/Μίζενς, η (απλώς συνώνυμη) κυρία Μαντέλη του υπουργείου Γεωργίας για την υπόθεση Βατοπεδίου.. Σπάει η «Ομερτά» κάτω από την πίεση των πολιτών που καθημερινά διαπιστώνουν την ύπαρξη ενός απίθανου σε έκταση πολύπλοκου συστήματος που λειτουργούσε στην χώρα τουλάχιστον την τελευταία 25ετία. Βέβαια, για του δίκαιου το αληθές, οφείλω εδώ μια μεγάλη παρένθεση, ή μάλλον μια μεγάλη στάση: κάτι είχαν ακούσει οι συμπολίτες μας, κάποιον/ κάποια είχαν βολέψει κι αυτοί σε θέση του Δημοσίου, κάποιο κοκκαλάκι είχαν γλύψει, κάποια πράσινη ή γαλάζια σημαία σε συγκέντρωση είχαν σηκώσει, αλλά όχι κι έτσι βρε παιδί μου… πάλι πάει να την γλυτώσει δια της πλαγίας ο συνέλληνας, για την πάρτη του, για το τομάρι του, για την πισίνα του και το αυθαίρετο του… Πλυμμήρισε η Μύκονος, μας πρήξαν τα τηλεοπτικά κανάλια, το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος… Δείγμα της επιδερμικότητας, της «Λαλιώτιας» μαγκιάς, του εγώ θα την γλυτώσω… Αμ δε, αδέλφια. Αν δεν αποφασίσετε να πάρετε τις τύχες του Τόπου στα χέρια σας, θα πάμε όλοι μαζί αύτανδροι… Αυτονόητο επίσης, για να μην χαρακτηριστούμε μονομερείς ότι ισχύει πως:ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΙΔΙΟΙ. Ότι όλοι/ όλες κρινόμαστε από την στάση ζωής που έχει ο καθένας/ καθεμία. Και λέμε φωναχτά: ότι δεν θα μας στερήσετε το ηθικό μας πλεονέντημα. (Α, και για να μην το ξεχάσω: φέρτε πίσω τα κλοπιμαία). Εδώ λοιπόν κρίνεται τόσο ο καθένας, όσο το Σύστημα στο σύνολο του. Έχουμε και λέμε λοιπόν επανερχόμενοι στην πρώτη αράδα του σημερινού σχολίου: αφού στριμώχθηκε, ο πρώην «εκσυγχρονιστής» υπουργός Τάσος Μαντέλης παραδέχθηκε στην Εξεταστική επιτροπή της Βουλής που ερευνά το σκάνδαλο Siemens/Μίζενς ότι τα πήρε -ή, καλύτερα ομολόγησε ότι κάτι πήρε κι αυτός… Ο Γίγας Μαντέλης, υπουργός του άλλου Γίγαντα, του ολίγιστου πρώην πρωθυπουργού Σημίτη, ναι αυτού που υπουργοί του έδωσαν τον Οτζαλάν, αυτός των Ιμίων, του «ευχαριστούμε τους Αμερικάνους» από βήματος Βουλής. Που έφτιαξε φανταχτερούς Ολυμπιακούς αγώνες (με ευρεία συναίνεση των πολιτών τότε…) και καταχρέωσε την χώρα. Που άνοιξε την πόρτα στους Νέο-Οθωμανούς αναγνωρίζοντας ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο. Που είχε στις τάξεις του εξέχον στέλεχος τον σημερινό πρωθυπουργό της χώρας. Ο οποίος συνεχίζει -μετά την παρένθεση της γαλάζιας θλιβερής διακυβέρνησης- στον ίδιο του «Εκσυγχρονισμού» : απο-εθνικοποίηση, παραχωρήσεις στον νεο-οθωμανό επιθετικό γείτονα, υπαγωγή της χώρας στον ιμπεριαλισμό υπό το διεθνές νομισματικό ταμείο, ανεργία για την νέα γενιά, δημιουργία νεό-πτωχων. Την ίδια στιγμή που νομιμοποιεί Πακιστανούς –άρα, κατεβάζει κι΄ άλλο τα μεροκάματα… (Και υπάρχουν ακόμη φυλλάδες που υποστηρίζουν τον Σημίτη, προεξάρχοντος εβδομαδιαίου δωρεάν μοιραζόμενου life style περιοδικού… και δεν φοβούνται το κράξιμο… ή, ποντάρουν στην άγνοια των αναγνωστών τους;). Αυτός λοιπόν ο τέως υπουργός θα είναι το εξιλαστήριο θύμα, μια μικρογραφία Ιφιγένειας για να την γλιτώσει το Σύστημα; Αντίστοιχα, θα παραμείνει υπό «προστασία» όπως είναι σήμερα η κυρία Μαντέλη του υπουργείου Γεωργίας που για να σωθεί «έδωσε» τέσσερεις πρώην υπουργούς της γαλάζιας θλιβερής διακυβέρνησης για να διευκολυνθεί και το ΠΑΣΟΚ στην έκδοση του «Πορίσματος» του στην Εξεταστική της Βουλής; Θα μείνουμε εδώ, ή θα σπάσει το απόστημα και θα οδηγηθούν και άλλοι στην πυρά, θα ανοίξει ο δρόμος για μια στοιχειώδη και αναγκαία κάθαρση, για αναδιάταξη δυνάμεων, για μια άλλη Προοπτική για την Χώρα και τον Λαό μας; Το τελευταίο, εξαρτάται ΚΑΙ από μας. Χρειαζόμαστε ένα Νέο Γουδί (όπως πρωτο-έγραψα πριν δύο χρόνια, πάλι σε αυτήν εδώ την στήλη, για να μην ξεχνιόμαστε).

εφ. ΤΟ ΠΑΡΟΝ 30/05/2010

Ελλάδα, Τουρκία, Κύπρος – Εξωτερική Πολιτική και Άμυνα

Το βιβλιοπωλείο «χωρίς όνομα» σας προσκαλεί στην συζήτηση με θέμα

“Ελλάδα, Τουρκία, Κύπρος – Εξωτερική Πολιτική και Άμυνα”

με ομιλητές, κατά αλφαβητική σειρά, τους :
-Δημήτρη Αλευρομάγειρο
-Σάββα Καλεντερίδη
-Δημήτρη Κωνσταντακόπουλο
-Παναγιώτη Λαφαζάνη
Η συζήτηση θα ξεκινήσει με το μήνυμα του Βάσου Λυσαρίδη.
Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 2 Ιουνίου, στις 8.00 το απόγευμα στο πνευματικό κέντρο «Σήμαντρο» στον Χολαργό, Ελευθερίου Βενιζέλου 59 Α (4η στάση Χολαργού, από λεωφ. Μεσογείων).

Για οποιαδήποτε πληροφορία επικοινωνήστε στο τηλέφωνο 210-6546742.

Δ. Ν. Τ. Μονόδρομος ή επιλογή; Ποιες οι συνέπειες για το λαό και τη χώρα;

ΧΩΡΟΣ ΣΥΖΗΤΗΣΗΣ ΚΑΙ ΔΙΑΛΟΓΟΥ Βύρωνα

Την Κυριακή 30 Μαΐου 2010, ώρα 11:00, στο Στέκι Νεολαίας του Δήμου Βύρωνα (Ταπητουργείο) θα πραγματοποιηθεί συζήτηση με θέμα:

Δ. Ν. Τ. Μονόδρομος ή επιλογή; Ποιες οι συνέπειες για το λαό και τη χώρα;

Ομιλητές: Γιώργος Δελαστίκ, δημοσιογράφος Γιώργος Μανιάτης, πανεπιστημιακός

βιβλιοπαρουσίαση από τον Χρήστο Γιανναρά

http://vimeo.com/11153075

DICHIARAZIONE DI CITTADINI CON L’OCCASIONE DEL RICONOSCIMENTO DEL GENOCIDIO DEGLI ARMENI, DEI GRECI DEL MAR NERO E DEGLI ASSIRO-CALDEI, VOTATO DAL PARALAMENTO SVEDESE E DELLA VISITA DEL PRIMO MINISTRO TURCO TAYYIP ERDOGAN AD ATENE NEL MESE DI MAGGIO

Il riconoscimento del Genocidio degli Armeni da parte della Commissione Affari Esteri del Congresso degli Stati Uniti, avvenuto il 4/3/2010, ed il riconoscimento del Genocidio degli Armeni, dei Greci del Mar Nero e degli Assiro-Caldei, votato dal Parlamento Svedese il 12/3/2010, e di per sé un fatto molto importante, non solo per i popoli dell’Impero Ottomano che subirono tale Genocidio, in particolar modo gli Armeni e i Greci del Mar Nero, ma per l’umanità intera.

Ciò che accadde ai popoli non musulmani della Turchia durante gli anni 1914-1923, per non far riferimento a periodi precedenti, rappresenta un progetto di sterminio a sfondo razziale, metodico e sistematico, parziale o totale, di un gruppo etnico o religioso, secondo il termine di Genocidio adottato dopo il processo di Norimberga e universalmente riconosciuto dietro proposta dell’Associazione Internazionale di Studiosi del Genocidio (IAGS).

Con il termine Genocidio viene riconosciuto in maniera associativa, non solo il Genocidio degli Armeni (il 24 Aprile) e dei Greci del Mar Nero (il 19 Maggio), ma anche tutti i Genocidi che vennero eseguiti in Europa dai nazisti ecc., nei quali vennero adottate, ampliate e perfezionate le tecniche dei neo-Turchi e dei Kemalisti.

Il Parlamento Greco, ma anche quello Cipriota proclamarono, nel 1994, il 19 Maggio come Giornata della Memoria del Genocidio di 353.000 Greci del Mar Nero, in modo particolare durante il periodo 1916-23. Il Parlamento Cipriota aveva riconosciuto fin dal 1982 il Genocidio degli Armeni. Un riconoscimento che il Parlamento Greco effettuò, con grande ritardo, solo nel 1996. Il Parlamento Europeo a sua volta riconobbe fin dal 1987 il Genocidio degli Armeni e nelle risoluzioni che seguono fa menzione del Genocidio dei Greci del Mar Nero e degli Assiri.

Infine l’Associazione Internazionale di Studiosi del Genocidio (IAGS) approvò, nel 15 Dicembre 2007, una risoluzione per il Genocidio dei Greci del Mar Nero, degli Assiri e dei Greci di Anatolia, con la quale invita il governo Turco a riconoscere i Genocidi che attuò nei confronti dei popoli storici dell’Asia Minore.

A tutt’oggi 23 paesi hanno riconosciuto il Genocidio degli Armeni, mentre in molti altri sono stati fatti dei passi significativi verso questa direzione.

È evidente che il Genocidio che subirono i popoli storici dell’Asia Minore da parte dei neo-Turchi e dei Kemalisti, non è semplicemente un evento storico negativo. La dimensione etica della memoria ha da sempre avuto, ed ha tuttora, per ogni singola persona ma anche in contesti sociali più ampi, un grande valore ed un contenuto sostanziale.

Specialmente per noi acquista un significato particolarmente drammatico, dal momento che noi come Greci subimmo dei colpi mortali che si identificano con lo sterminio di intere popolazioni e con la perdita di terre e di luoghi storici nel Mar Nero, nell’Asia Minore, in Tracia ed in Cipro.

E mentre ognuno di noi aspettava che la questione sarebbe diventata un argomento di primaria importanza e di precedenza assoluta per la nostra politica interna ed estera, uno sforzo ed una lotta incessante allo scopo di restituire dignità, sia pure con molto ritardo, alla memoria delle centinaia di migliaia dei nostri morti, assiste invece con stupore non solo all’accantonamento di tutta la questione, ma anche all’occultamento cosciente, al silenzio o addirittura alla distorsione dei fatti reali, quando essi vengono compiuti.

Come può essere altrimenti interpretato il silenzio assordante, non solo da parte del governo Greco, amico espressamente dichiarato dell’”alleato” Turco, che si prepara ad accogliere nel mese di Maggio il Primo Ministro neo-ottomano Tayyip Erdogan, ma anche da parte della quasi totalità dell’opposizione, sia di destra che di sinistra. Non è strano, tanto per dire, che gran parte della sinistra greca alzi una voce stentorea e protesta ad ogni violazione dei diritti umani, sia in Grecia che in tutto il mondo, mentre mantiene una posizione indegna di colpevole silenzio di fronte a fenomeni simili di Genocidio, quando in Svezia il Genocidio dei popoli storici dell’Asia Minore è stato riconosciuto, grazie soprattutto alla posizione assunta dalla sinistra svedese?

Come cittadini greci, sensibili alle questioni nazionali e sociali, chiediamo dal governo greco, dai partiti greci, dalle organizzazioni e dai nostri concittadini, di fare il proprio dovere.

Tutti quelli che credono e mirano all’amicizia e alla fratellanza tra i popoli, devono fare tutto il possibile affinché venga riconosciuto da tutti i governi del mondo, e naturalmente anche da quello turco, il Genocidio dei Greci del mar Nero, degli Armeni e degli Assiri.

La Turchia deve riconoscere realmente e non solo apparentemente, tale realtà storica e deve abbandonare per sempre la politica espansionistica e razzista che esercita nei confronti non solo dei popoli, degli stati e delle nazioni che la circondano, ma anche nei confronti degli stessi popoli che compongono lo stato moderno turco.

Solo allora ci sarà la possibilità che venga aperta la via verso una amicizia greco-turca vera e autentica e non falsa e ipocrita, segno di sudditanza e di schiavitù volontaria, che conduce a delle nuove catastrofi.

In questa continua ricerca del significato della libertà, in questa battaglia impari della memoria contro l’oblio, i morti sono sempre presenti perché giustizia venga a loro assegnata.

Seguono le firme……..

«Από την Άλωση στην κληρονομιά της Βασιλεύουσας»

Σάββατο 29η Μαΐου, 9:30-11:00 το βράδυ, η Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ συζητά με τον Κωνσταντίνο Μπλάθρα, με αφορμή την Άλωση της Πόλης, για την βυζαντινή κληρονομιά, τις χαμένες πατρίδες, τη Μεγάλη Ιδέα, για τη σχέση Εκκλησίας και Βυζαντινού Κράτους, αλλά και για τις καταστροφές στον Παρθενώνα και τον Κώστα Γαβρά, για τον Κορνήλιο Καστοριάδη και την απαξίωση του Βυζαντίου, για τον Αντρέ Μπρετόν και τους Σουρρεαλιστές, που συναντούν τη βυζαντινή τέχνη. Ραδιόφωνο της Εκκλησίας της Ελλάδος 89,5FM Σάββατο 29 Μαΐου, 21:30-23:00 Και στο internet: http://www.ecclesia.gr

Πάρθεν: Λαϊκοί θρήνοι και θρύλοι για την άλωση της Πόλης

του Θεόδωρου Ε. Παντούλα

Τα γεγονότα σχετικά με την δεύτερη άλωση της Κωνσταντινουπόλεως είναι λίγο πολύ γνωστά. Περισσότερο σημαντική όμως από τα ίδια τα γεγονότα είναι νομίζω η πρόσληψή τους και η μεθερμήνευσή τους από το ίδιο το λαϊκό σώμα. Οι θρήνοι, οι θρύλοι, και οι παραδόσεις αντιμετωπίσθηκαν μέχρι σήμερα σαν «σημαντικότατα λογοτεχνικά μνημεία» και έλαβαν θέση επίζηλο στις ιστορίες της νεοελληνικής λογοτεχνίας και στις επετειακές ρητορείες. Πρόκειται για μια στενόκαρδη αντιμετώπιση που σφετερίζεται την λαϊκή παράδοση και παραθεωρώντας την, την παραχαράσσει κατά το δοκούν. Η φιλολογική και «ιστορική» αντιμετώπιση της λαϊκής παράδοσης δια της κειμενοποιήσεώς της στέρησε εν τέλει από την ίδια την παράδοση την αλήθεια της, που αλήθευε όσο κοινωνούνταν από το κοινωνικό σώμα και όχι όσο παρερμηνευόταν από ευφάνταστους μελετητές ή διαβαζόταν από φιλομαθείς αναγνώστες. Είναι ίσως αρκετά δύσκολο να γίνει αντιληπτή σήμερα η εξέχουσα θέση που ως ανυπέρβλητο οικουμενικό υπόδειγμα κατείχε η βασιλίδα των πόλεων κατά τους μέσους χρόνους. Η Κωνσταντινούπολη, η Νέα Ρώμη και η Νέα Ιερουσαλήμ συνάμα, αποτελούσε –παρά τις όποιες αντινομίες της– την ενσάρκωση της χριστιανικής πολιτείας που από καταβολής της είχε έναν καθαρά εσχατολογικό προορισμό τόσο για τους χριστιανούς όσο και για τους μουσουλμάνους, συνδέοντας το τέλος της με το τέλος του κόσμου και την Δευτέρα του Χριστού Παρουσία. Η άλωση της θεοφρούρητης Κωνσταντινουπόλεως από τους ετερόπιστους συγκλόνισε την Ρωμιοσύνη που δια των θρύλων και θρήνων της μεταποίησε την συμφορά σε ανυπέρβλητο πνευματικό μέγεθος. Το γεγονός της αλώσεως ήταν τόσο απίστευτο που η αποδοχή του γινόταν μόνο με την έκτακτη συνδρομή υπερφυσικών φαινομένων όπως με τα μισοτηγανισμένα ψάρια που παραμένουν ζωντανά μέχρι να ανακτηθεί η Πόλη. Ήτανε «θέλημα Θεού» η Πόλη να τουρκέψει κατά την λαϊκή απόφανση. Ο εκλεκτός του Θεού λαός τιμωρούνταν για τον εκπεσμό και τα ανομήματά του. Κυριαρχούν στις λαϊκές μας παραδόσεις η Αγια Σοφιά και ο τελευταίος βασιλιάς της Πόλης, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος. Σύμφωνα με τις παραδόσεις ο Κωνσταντίνος Δραγάτσης δεν πέθανε μαχόμενος ως απλός στρατιώτης στην Πύλη του Αγίου Ρωμανού όπως μας διαβεβαιώνουν οι ιστορικοί αλλά άγγελος Κυρίου τον περιέθαλψε σε μυστική σπηλιά και μαρμαρωμένος περιμένει την ώρα που και πάλι άγγελος Κυρίου θα τον ξεμαρμαρώσει. Στη παμμέγιστη εκκλησία της Αγίας Σοφίας θα μείνει ημιτελής η θεία λειτουργία. Όταν οι πολιορκητές θα εισβάλουν στην Πόλη ο ιερέας μαζί με τα τίμια δώρα θα φυγαδευτεί σε κρύπτη μυστική του αγίου βήματος. Εκεί περιμένει καρτερικά την απελευθέρωση της Πόλης για να ολοκληρώσει το μυστήριο. Τα μισοτηγανισμένα ψάρια, ο μαρμαρωμένος βασιλιάς, η ημιτελής θεία λειτουργία δείχνουν ότι το τραγικό γεγονός της αλώσεως εκλαμβάνεται ως προσωρινό. Θα έλθει το πλήρωμα του χρόνου που θα τελειώσει το τηγάνισμα των ψαριών, θα ζωντανέψει ο βασιλέας και θα ολοκληρωθεί η θεία λειτουργία όταν η Πόλη ανακτηθεί από τους υπόδουλους. Η αρχική δυσπιστία και απελπισία για το γεγονός της αλώσεως μετατρέπονται σε ελπίδα αποκαταστάσεως. Οι λαϊκοί θρήνοι και οι παραδόσεις οι σχετικές με την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως παρακάμπτουν ή και αγνοούν την ακρίβεια των γεγονότων, υπερβαίνουν τα περιστατικά για να εκφράσουν το πάθος και την συγκίνηση που προκαλεί το ίδιο το γεγονός. Η αναμφίλεκτη ιστορική τους αξία έγκειται στην νοηματοδότηση της αλώσεως και όχι στην ίδια την άλωση. Το πότε και πώς πλάσθηκαν ή μεταπλάσθηκαν είναι ερωτήματα που δυστυχώς δεν μπορούν να απαντηθούν. Η καταγραφή τους άρχισε στις αρχές του 19ου αιώνα αλλά η σύνθεσή τους είναι κατά πολύ προγενέστερη χωρίς όμως να μπορεί να προσδιορισθεί με ακρίβεια. Το ποσοστό επέμβασης των καταγραφέων είναι ένα άλλο ζήτημα που δεν μπορεί επίσης να βρει ικανοποιητική απάντηση αν και η θεμιτή πληθώρα παραλλαγών τους πιστοποιεί, νομίζω, την διάδοσή τους και όχι την λόγια επεξεργασία τους. Όσο για την ανιστόρητη άποψη ότι οι παραδόσεις οφείλονται σε όψιμες και λόγιες επιδράσεις οι λίγοι θιασώτες της αναγνωρίζουν –άθελά τους– την σχέση συνδιαλλαγής μεταξύ λόγιας και λαϊκής παραδόσεως αλλά αποσιωπούν ότι ή λόγια και ‘διαφωτισμένη’ παράδοση αναπαρήγαγε και διέδιδε όλες τις δυτικές προκαταλήψεις περί Βυζαντίου. Γεγονός είναι ότι η υπόδουλη Ρωμιοσύνη ακόμη και μετά την άλωση είχε πνευματικό και πολιτικό της κέντρο την Κωνσταντινούπολη. Κένταγε δικέφαλους αετούς στα προικιά της και στα Χριστόψωμα, σιγόψελνε προσευχές στις εκκλησιαστικές ακολουθίες της, νανούριζε τα βλαστάρια της τάζοντάς τους την Πόλη, πενθούσε τις Τρίτες και με κάθε ευκαιρία ευχόταν «και του χρόνου στην Πόλη». Πολύ πριν η νεοελλαδική λογιοσύνη «αποκαταστήσει» την σχέση της με το παρελθόν του Γένους το ίδιο το Γένος έδινε με την επανάσταση του 1821 απάντηση. Ο Γέρος του Μοριά ήταν κατηγορηματικός σε συζήτησή του με τον Χάμιλτον : «ο βασιλεύς μας (= ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος) εσκοτώθη, καμία συνθήκη δεν έκανε». Η Πόλη αλώθηκε, δεν παραδόθηκε. Γι’ αυτό κι «εμείς ποτέ δεν εκάμαμε συμβιβασμό με τους Τούρκους». Ο αγώνας νοηματοδοτούνταν και νομιμοποιούνταν από τον τελευταίο Παλαιολόγο. Το γιατί βεβαίως κάποιοι βολεύτηκαν στην Αθήνα και λησμόνησαν την Κωνσταντινούπολη είναι μιαν άλλη πικρή νεοελλαδική ιστορία. Από ένα σημείο κι έπειτα η λόγια παράδοση δεν θα οικειοποιηθεί αλλά θα καπηλευτεί την λαϊκή παράδοση για να ενισχύσει τους νέους της προσανατολισμούς. Η Μεγάλη Ιδέα της Ρωμιοσύνης μετασκευάζεται σε Μεγάλη Ιδέα του μικρού ελλαδικού βασιλείου. Κι αν η «βυζαντινή» περίοδος ήταν το δήλιον πρόβλημα των λογίων η «βυζαντινή» κληρονομιά ήταν η ζώσα λαϊκή παράδοση που για πέντε αιώνες δεν έπαψε να παρηγορείται και να παρηγορεί την Παναγία τραγουδώντας: Σώπασε, κυρά Δέσποινα, μην κλαίης, μη δακρύζεις πάλι με χρόνους με καιρούς, πάλι δικά σου είναι. Το πρόβλημα των διαφωτισμένων –μέχρι γκαβωμάρας- λογίων δεν ήταν απλώς ότι απαξιούσαν τον μαρμαρωμένο βασιλιά, αλλά ότι δεν ήξεραν να τραγουδούν. Ήξεραν όμως να γράφουν. Έτσι το παυσίλυπον τραγούδι που μόλις μνημονεύθηκε έγινε κείμενο που διαβεβαίωνε ότι Πάλι με χρόνους με καιρούς, πάλε δικά μας είναι. Ασφαλώς δεν επρόκειτο για σύμπνοια της λαϊκής παράδοσης με τους χειραγωγούς της. Και η διαφορά, σίγουρα, δεν εξαντλείται στην αλλαγή της κτητικής αντωνυμίας, αν και η κτητική αντωνυμία είναι, επί του προκειμένου, η μόνη προσφορά των λόγίων μας στην αυτοσυνειδησία του λαού μας.

εφ. Η Σφήνα 28/05/201ο