εκτενές απόσπασμα από την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ που κυκλοφορεί
Δεν καλοξέρω τι νόημα έχουν τα Χριστούγεννα σε έναν κόσμο που θητεύει στη καταναλωτική νάρκωση. Χαρά μεγάλη παντί τω λαώ πάντως, ο οποίος συνωστίζεται στα πολυκαταστήματα, όπου λατρεύεται ο Μαμμωνάς.
Δεν ξέρω καν τι νόημα έχουν τα Χριστούγεννα για τους, τακτοποιημένους επίσης, «χριστιανούς», οι οποίοι ασκούν μιαν επετειακή ελεημοσύνη ετούτες τις ημέρες.
Τα Χριστούγεννα είναι η νίκη και ταυτόχρονα η ήττα του Χριστιανισμού. Νίκη γιατί μπόλιασαν τον κόσμο με το Ευαγγέλιο της Αγάπης και ήττα γιατί το Ευαγγέλιο της Αγάπης νοθεύτηκε σε τέτοιο βαθμό, ώστε οι περισσότεροι Χριστιανοί να πιστεύουν ότι μπορούν να γίνουν τα πάντα καινά, χωρίς να τρωθούν οι μηχανισμοί που σπέρνουν την ανισότητα και τον θάνατο, ήγουν χωρίς να χάσουν την βολή τους. Ακόμη χειρότερα: η θρησκειοποίηση του εκκλησιαστικού γεγονότος έγινε το άλλοθι πολλών εγκλημάτων, τα οποία μάλιστα έγιναν στο όνομα του Χριστού! Ακόμη και σήμερα βλέπουμε να συναγελάζονται με τον Καίσαρα, όσοι κανονικά θα έπρεπε να είναι απέναντί του.
Της Δικαιοσύνης ο ήλιος γεννάται. Σε ώτα μη ακουόντων το άγγελμα.
Στην κυρίαρχη κιβδηλία, που υποκαθιστά τον «χριστιανισμό» έχουμε έτοιμες απαντήσεις για τα έσχατα, αλλά τίποτε για τα τρέχοντα. Ο Μέγας Βασίλειος μας έδειξε τον δρόμο: «Το πρώτων των Χριστιανών ζηλώσωμεν σύνταγμα˙ όπως ην αυτοίς άπαντα κοινά ο βίος, η ψυχή, η συμφωνία, η τράπεζα κοινή, αδιαίρετος αδελφότης, αγάπη ανυπόκριτος…».
Εμείς, απ’ ότι φαίνεται, διακριθήκαμε στην υποκρισία. Γι’ αυτό μπορούμε κι «εορτάζουμε» την ώρα που τα 2/3 της ανθρωπότητας υποσιτίζονται.
Μήπως όμως η δική μας πνευματική ένδεια είναι σοβαρότερη από την ένδεια του τρίτου κόσμου; Γιατί τι νόημα έχει ένας χριστιανισμός που δεν μαρτυρεί για την πίστη του;
Σε πείσμα όμως της δικής μας ανημπόριας να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε ανυπόκριτα, Χριστός γεννάται. Με την γέννησή του ο Θεός φιλάνθρωπα εισέρχεται στην ιστορία και την κόβει στα δυο. Σκάνδαλο ες αεί για τους Ιουδαίους, μωρία ες αεί για τους Εθνικούς. Όσοι όμως πιστεύουμε σε Αυτόν δεν μπορούμε να σιωπούμε όταν γύρω μας υπάρχουν ενδεείς, καταπιεσμένοι και αποκλεισμένοι. «Ουκ έστι γαρ άλλως σωθήναι, ει μη διά του πλησίον». Έχουμε καθήκον να εργαστούμε με παρρησία κι αφοφασιστικότητα για μια, πνευματικά και υλικά, δίκαιη κοινωνία. Δηλαδή για την σωτηρία, όχι κλασμάτων, αλλά του κόσμου ολόκληρου.
Το αντέχουμε;