Σήμερον ο Άναρχος άρχεται

εκτενές απόσπασμα από την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ που κυκλοφορεί

Δεν καλοξέρω τι νόημα έχουν τα Χριστούγεννα σε έναν κόσμο που θητεύει στη καταναλωτική νάρκωση. Χαρά μεγάλη παντί τω λαώ πάντως, ο οποίος συνωστίζεται στα πολυκαταστήματα, όπου λατρεύεται ο Μαμμωνάς.
Δεν ξέρω καν τι νόημα έχουν τα Χριστούγεννα για τους, τακτοποιημένους επίσης, «χριστιανούς», οι οποίοι ασκούν μιαν επετειακή ελεημοσύνη ετούτες τις ημέρες.
Τα Χριστούγεννα είναι η νίκη και ταυτόχρονα η ήττα του Χριστιανισμού. Νίκη γιατί μπόλιασαν τον κόσμο με το Ευαγγέλιο της Αγάπης και ήττα γιατί το Ευαγγέλιο της Αγάπης νοθεύτηκε σε τέτοιο βαθμό, ώστε οι περισσότεροι Χριστιανοί να πιστεύουν ότι μπορούν να γίνουν τα πάντα καινά, χωρίς να τρωθούν οι μηχανισμοί που σπέρνουν την ανισότητα και τον θάνατο, ήγουν χωρίς να χάσουν την βολή τους. Ακόμη χειρότερα: η θρησκειοποίηση του εκκλησιαστικού γεγονότος έγινε το άλλοθι πολλών εγκλημάτων, τα οποία μάλιστα έγιναν στο όνομα του Χριστού! Ακόμη και σήμερα βλέπουμε να συναγελάζονται με τον Καίσαρα, όσοι κανονικά θα έπρεπε να είναι απέναντί του.
Της Δικαιοσύνης ο ήλιος γεννάται. Σε ώτα μη ακουόντων το άγγελμα.
Στην κυρίαρχη κιβδηλία, που υποκαθιστά τον «χριστιανισμό» έχουμε έτοιμες απαντήσεις για τα έσχατα, αλλά τίποτε για τα τρέχοντα. Ο Μέγας Βασίλειος μας έδειξε τον δρόμο: «Το πρώτων των Χριστιανών ζηλώσωμεν σύνταγμα˙ όπως ην αυτοίς άπαντα κοινά ο βίος, η ψυχή, η συμφωνία, η τράπεζα κοινή, αδιαίρετος αδελφότης, αγάπη ανυπόκριτος…».
Εμείς, απ’ ότι φαίνεται, διακριθήκαμε στην υποκρισία. Γι’ αυτό μπορούμε κι «εορτάζουμε» την ώρα που τα 2/3 της ανθρωπότητας υποσιτίζονται.
Μήπως όμως η δική μας πνευματική ένδεια είναι σοβαρότερη από την ένδεια του τρίτου κόσμου; Γιατί τι νόημα έχει ένας χριστιανισμός που δεν μαρτυρεί για την πίστη του;
Σε πείσμα όμως της δικής μας ανημπόριας να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε ανυπόκριτα, Χριστός γεννάται. Με την γέννησή του ο Θεός φιλάνθρωπα εισέρχεται στην ιστορία και την κόβει στα δυο. Σκάνδαλο ες αεί για τους Ιουδαίους, μωρία ες αεί για τους Εθνικούς. Όσοι όμως πιστεύουμε σε Αυτόν δεν μπορούμε να σιωπούμε όταν γύρω μας υπάρχουν ενδεείς, καταπιεσμένοι και αποκλεισμένοι. «Ουκ έστι γαρ άλλως σωθήναι, ει μη διά του πλησίον». Έχουμε καθήκον να εργαστούμε με παρρησία κι αφοφασιστικότητα για μια, πνευματικά και υλικά, δίκαιη κοινωνία. Δηλαδή για την σωτηρία, όχι κλασμάτων, αλλά του κόσμου ολόκληρου.
Το αντέχουμε;

Advertisements

Read Full Post »

Σας τα παν άλλοι;

εκτενές απόσπασμα από την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ που κυκλοφορεί

-Να τα πούμε;
-Να τα πείτε! μας αποκρίνονταν.
Κι εμείς τα λέγαμε συνεχίζοντας, εν αγνοία μας, μια παλιά, προχριστιανική παράδοση. «Χριστός γεννάται». Νέο κρασί σε παλιούς ασκούς. Μπορεί τα κάλαντα να πήραν την ονομασία τους από τις ρωμαϊκές καλένδες αλλά την καταγωγή τους την έλκουν από την ομηρική εποχή κι άσε τους όψιμους θιασώτες της ασυνέχειας να σκανδαλίζονται με την μορφολογική συνέχεια και το ήθος της ημετέρας εμπειρίας.
Να τα πούμε;
Τα λέγαμε ακέρια. Ολόκληρα. Από την αρχή ίσα με το τέλος. Ιστορούσαμε το γεγονός και λέγαμε και παινέματα στους νοικοκυραίους. «Σ’ αυτό το σπίτι πού ’ρθαμε πέτρα να μην ραγίσει». Ξυπνάγαμε αξημέρωτα. Ντυμένοι βαριά με σκούφους και κασκόλ, που θα μας φύλαγαν από το πρωινό κρύο. Παιδιά της Αθήνας εμείς γυρνάγαμε στα χωριά των γονιών μας κι ανακαλύπταμε συγγενείς και φίλους. Άλλα κάλαντα στην Ήπειρο άλλα στην Πελοπόννησο. Μαθαίναμε γρήγορα κι όταν μπερδευόμαστε είχαμε την συμπάθεια των ακροατών μας. Εκ γενετής εσωτερικοί πρόσφυγες. Τίνος είστε εσείς; μας ρώταγαν όσοι δεν μας ήξεραν. Μας έβαζαν σπίτι τους –όχι στην εξώθυρα. Πώς μεγαλώσατε έτσι; Και μας μπούκωναν γλυκά κι ευχές. Μας χαρτζηλίκωναν κι από το υστέρημά τους. Δεν είχαν έρθει ακόμη οι επιδοτήσεις κι ο κόσμος τότε στα χωριά ζούσε από την δουλειά του κι όχι από την επιδότηση της αεργίας του. Δεν μας ένοιαζαν όμως τα λεφτά. Μας έφταναν τα χάδια στις κουρεμένες κεφαλές μας. Γυρνάγαμε όλο το χωριό κι όταν τελειώναμε κάναμε ταμείο για ν’ αγοράσουμε δώρα για τους δικούς μας –όχι δικά μας. Στο σχολείο και το σπίτι μας μάς μάθαιναν ότι υπάρχουν παιδιά που δεν έχουν τις γιορτές όσα εμείς κι έπρεπε να τα νοιαστούμε. Και τα νοιαζόμαστε. Και δίναμε και σε παιδιά λιγότερο τυχερά από εμάς. Στα φτωχά χωριά μας πάντως δεν υπήρχαν επαίτες –ίσως να μην υπήρχαν και άνθρωποι μόνοι τους. Για όσους θα μας έδιωχναν ξέραμε δίστιχα που ποτέ όμως δεν χρειάστηκε να πούμε.
Τις χρονιές που δεν μπορούσαμε να γυρίσουμε στους γενέθλιους τόπους των γονιών μας τα λέγαμε στην Αθήνα. Να τα πούμε; Μας κοιτάζαν από το «ματάκι» της πόρτας. Να τα πείτε. Τα λέγαμε κολοβά. Μας έβαζαν και κάποια κέρματα στο χέρι κι όξω από την πόρτα. Ούτε χάδια, ούτε γλυκά, ούτε κουβέντες, ούτε ευχές. Δεν κακοκαρδιζόμαστε όμως. Ήταν Χριστούγεννα. «Αυτές οι μέρες το ’χουνε κι αυτές οι εβδομάδες/ να τραγουδάνε τα παιδιά να χαίροντ’ οι μανάδες».
Σταμάτησα να τα λέω στα δεκατρία μου. Είχα μεγαλώσει. Ζήλευα όμως τους μικρούς που συνέχιζαν.
Τώρα γίναν τα δικά μου παιδιά καλαντιστές. Τα λένε στην πολυκατοικία και συνοδεία ενηλίκου στην γειτονιά και στους συγγενείς. Αλλάξαν οι εποχές και πού να τα αφήσεις να γυρνούν μέσα στην πόλη μόνα τους.
Να τα πούμε, ρωτάνε;
Μας τα παν άλλοι, τους αποκρίνονται. Στεναχωριούνται για λίγο αλλά συνεχίζουν. Να πάμε και λίγο πιο κάτω, παρακαλούν.
Πιο κάτω είναι τα στολισμένα καταστήματα, η αγοραία χαρά, η υποχρεωτική κατανάλωση μιας παράδοσης που εκφυλίζεται σε καταναλωτική υστερία. Πιο κάτω είναι τα πάμφωτα δίχως Χριστό Χριστούγεννα.
Κάθε χρόνο λιγοστεύουν τα παιδιά που τα λένε. Κι αυτά που τα λένε, τα λένε δίχως μετοχή. Τα λένε μόνο για τα φιλοδωρήσεις. Με κοιτούν απορημένα που δεν τα διακόπτω. Σταματούν. Δεν ξέρουν παρακάτω. Υπάρχει κι άλλο; με ρωτούν.
Παλιά υπήρχε. Τώρα δεν υπάρχει.
Παλιά υπήρχαν ενορίες, δηλαδή κοινότητες. Τώρα δεν υπάρχουν. Παλιά υπήρχαν γιορτές. Τώρα δεν υπάρχουν. Τώρα υπάρχουν happenig. Και σε αυτά τα happening δεν χρειάζονται παιδιά που να τα λένε γιατί τα παίζουν τα cd.
Με την πάροδο του χρόνου όμως δεν λιγοστεύουν μόνο οι καλαντιστές, λιγοστεύουν και τα κάλαντα. Από τα δεκάδες –περισσότερα από τριάντα εντόπισε η βιαστική έρευνά μας- κάλαντα, σήμερα δεν τραγουδιέται παρά μιά παραλλαγή τους, γνωστή πανελληνίως από την εκπαιδευτική, κυρίως, διαδικασία.

Καλά κι ευλογημένα Χριστούγεννα σε όλους.

Read Full Post »

Μας κρεμάν στα μανταλάκια (Σαββατοκύριακο σε Αθήνα – Θεσσαλονίκη)

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Αγαπητοί φίλοι ο Πολιτικός Όμιλος για την Δημοκρατία και την Πατρίδα προχώρησε στην αναβάθμιση της «Πολιτικής Ενημέρωσης», η οποία έγινε ένα ελκυστικό -πιστεύουμε- πολιτικό περιοδικό, με σύγχρονη σελιδοποίηση και δυναμική αρθρογραφία. Πολλοί «δικοί» μας άνθρωποι -όπως θα δείτε και στα περιεχόμενα- συνδράμουν την προσπάθεια κι ελπίζουμε να έχουμε και την δική σας στήριξη!

Η «Πολιτική Ενημέρωση» από τώρα και στο εξής θα κυκλοφορεί μέσω του πρακτορείου τύπου «Ευρώπη» σε όλη την επικράτεια. Το πρώτο μας τεύχος θα κυκλοφορήσει στα περίπτερα Αθηνών – Θεσσαλονίκης και μετά τις 3 Ιανουαρίου 2010 θα γίνει η διανομή του στην επαρχία.

Στο πρώτο μας τεύχος μπορείτε να διαβάσετε αναλύσεις για την πολιτική επικαιρότητα από τους Στ. Παπαθεμελή, Θ. Παντούλα, Π. Ψυρίλλο κ.ά. Διαβάστε επίσης την ενδιαφέρουσα συνέντευξή μας με τον Κώστα Ζουράρη, αλλά και τις σελίδες που αφιερώνουμε στην ιστορία και στον πολιτισμό.

Η «Πολιτική Ενημέρωση» είναι ένα εγχείρημα ελευθεροτυπίας, δηλαδή μια πράξη πολιτισμού. Στηρίξτε την με την συνδρομή σας.

Αναλυτικά τα περιεχόμενα του πρώτου τεύχους έχουν ως εξής:

Εκδοτικό σημείωμα

Στ. Παπαθεμελής, Ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε

Θ. Παντούλας, Ο βασιλιάς είναι γυμνός

Σχόλια για την πολιτική και κοινωνική επικαιρότητα από την συντακτική μας ομάδα

Π. Ψυρίλλος, Ένας Σαμαράς δεν φέρνει την άνοιξη

Ηλ. Αλεξανδρής, Το ζητούμενο στην τρέχουσα πολιτική

Μ. Μηλιαράκης, Ψεύδος και απάτη η Μασονία

Γ. Παπαγιανόπουλος, Αχμέτ Ντοβούτογλου: προσοχή δαγκώνει

Δημήτρης Αγγελής, Ιδέες και Πράξεις (είκοσι χρόνια μετά την πτώση του τείχους)

Δ. Κοσμόπουλος, Βαλκανική μουσική

Σήμερον ο Άναρχος άρχεται (μικρό αφιέρωμα στα Χριστούγεννα και τα κάλαντα)

«Η σάτιρα είναι αγωνιστικό στοιχείο» (συνέντευξη με τον Κώστα Ζουράρη)

Κ. Κοτζιά, 66 χρόνια μετά το ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων

Χρ. Χατζηγεωργίου, Βίτσι: ορεινή Ελλάδα

Δ. Βέλτσου, Ψυχικές ενοχλήσεις και διαταραχές

Vanessa Ronziani, Μεταλλαγμένα τρόφιμα

Β. Μαράκης, Facebook, εικονική ζωή

Θ. Παντούλας, Δ. Σαββόπουλος: 45 χρόνια κομμάτια

Χρίστος Διαμάντης,  Κωνσταντίνος Καραβίδας

Βιβλιοθήκη, βιβλιοπαρουσιάσεις από την Ιωάννα Λιακοπούλου

Read Full Post »

Read Full Post »

Ένας Σαμαράς δεν φέρνει την άνοιξη

του Πάνου Ψυρίλλου

Στη πολιτική, μάλλον, συμβαίνει ό,τι και στην φύση. Γι’ αυτό είναι ευθυνόφοβο να πιστεύεται ότι το πολιτικό πρόβλημα της χώρας θα λυθεί από ένα νέο μεσσιανισμό. Έχει πολύ πιο σοβαρές πιθανότητες όμως να λυθεί από την συνειδητοποίηση της αποτυχίας των μεσσιανισμών. Διότι με την ευθύνη συμβαίνει ακριβώς αυτό που δεν συμβαίνει με τα θύματα. Είναι πάντοτε μοιρασμένη.
Μέρος αυτής της ευθύνης ανέλαβαν όσοι ψήφισαν στις εκλογές για την ανάδειξη νέου προέδρου στην Ν.Δ. Το ζήτημα της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι πολύ σοβαρό για όλους –εντός κι εκτός Ν.Δ.-, αλλά κατά την γνώμη μου η Ν.Δ. ούτε έπασχε ούτε πάσχει από την έλλειψη ηγέτη αλλά από την έλλειψη πολιτικής  ταυτότητας. Και πολιτική ταυτότητα δεν αποκτάται με τους ανά την επικράτεια δεκάρικους για την μεγάλη «κεντροδεξιά» «μας».
Η περίπτωση του κ. Ψωμιάδη ανήκει περισσότερο στον χώρο του θεάματος και πολύ λιγότερο της πολιτικής, αν και τα ποσοστά που κατόρθωσε στην προαιρετική εσωκομματική διαδικασία, που προηγήθηκε, θα πρέπει να αποτιμηθούν με σοβαρότητα και όχι να προσπεραστούν ως μια γραφική περίπτωση.
Η κ. Dora Μητσοτάκη – Κούβελου, οι σχέσεις της με τα εξωθεσμικά κέντρα και η υπακοή της στις υπερατλαντικές προτεραιότητες καθιστούσαν την υποψηφιότητά της μια αυτοκτονική επιλογή για τη Ν.Δ. Παρά τα ερείσματά της στους μηχανισμούς χειραγώγησης και στον κομματικό στρατό –ερείσματα που οικοδομήθηκαν συστηματικά και για αρκετά χρόνια- δεν κατάφερε να πείσει ούτε για την ειλικρίνεια των προθέσεών της ούτε για την ευκρίνεια των θέσεών της.
Ο κ. Σαμαράς από αουτσάιντερ έγινε φαβορί και πέτυχε μια νίκη, που αν έλειπε ο κ. Ψωμιάδης θα λάμβανε ποσοστά θριαμβικής επέλασης. Στην δική του περίπτωση οι εκλογείς πείσθηκαν για τις προθέσεις του και μένει να αποδειχθεί αν θα ακολουθηθούν οι θέσεις του. Θα πρέπει ωστόσο να επισημανθεί ότι και ο προεκλογικός λόγος του κ. Σαμαρά, ήταν ελάχιστα συγκεκριμένος κι ίσως αυτό να επέτρεψε να επενδυθούν σε αυτόν ετερόκλητες προσδοκίες -ακόμα και πέρα από την παράταξή του. Ο κ. Σαμαράς μίλησε κατ’ επανάληψη για νέα μεταπολίτευση, για ενότητα της παράταξης και πατριωτισμό.
Πράγματι ο τόπος χρειάζεται όχι απλώς μια νέα μεταπολίτευση αλλά υπέρβαση της μεταπολιτευτικής φάρσας. Ο κ. Σαμαράς το γνώριζει καλά αυτό και γι’ αυτό ακριβώς δημιούργησε την Πολιτική Άνοιξη –αν και το εγχείρημά της δεν το υπερασπίστηκε αρκετά. Μπήκε εθελουσίως σε πολιτική καραντίνα κι επέστρεψε στην Ν.Δ., αφού προηγουμένως είχε πείσει τους παλαιοκομματικούς του φίλους για την κομματική του νομιμοφροσύνη.
Να θυμίσουμε όμως ότι η νέα μεταπολίτευση ή η υπέρβασή της δεν είναι, κυρίως, ζήτημα αρχηγού αλλά πρωτίστως ζήτημα ιδεών και πολιτικής βούλησης. Δείγματα -έστω- ανάλογης πολιτικής βούλησης ακόμη δεν διακρίναμε. Διότι το πολιτικό θάρρος συνεπάγεται ρήξεις με τις εξωθεσμικές εξουσίες και τέτοιες ούτε καν αναγγέλθηκαν. Αναγγέλθηκε όμως σε όλους τους τόνους η «ενότητα της παράταξης» και η «αμφίπλευρη διεύρυνσή της».
Η εξαγγελθείσα «ενότητα της παράταξης» συνιστά για τον κ. Σαμαρά πισωγύρισμα σε μια συμβατική πολιτική γεωγραφία, της οποίας την υπέρβαση είχε, όπως θυμηθήκαμε, εξαγγείλει πριν από αρκερά χρόνια. Και φυσικά δεν είναι επιλήψιμο να αναθεωρούνται απόψεις και προτεραιότητες, αρκεί αυτό να γίνεται με όρους πολιτικής συνέπειας και όχι με όρους συγκυριακής τακτικής. Ακόμη πιο προβληματική εμφανίζεται η «αμφίπλευρη διεύρυνση». Τι ακριβώς σημαίνει «αμφίπλευρη διεύρυνση»; Λίγο απ’ όλα; Μα έτσι γίνοναι σουβλάκια –όχι πάντως πολιτικές. Στις αμφίπλευρες ή και στις πολύπλευρες διευρύνσεις μπορούν να συνυπάρζουν συμφέροντα αλλά όχι πολιτικά προτάγματα. Κι επειδή τα πολιτικά προτάγματα τα διακονούν άνθρωποι θα πρέπει να δούμε ποιο πολιτικό προσωπικό θα τα υπηρετήσει. Η Ν.Δ. πάντως έχει μεγάλο πλεόνασμα ανθρώπων που υπηρέτησαν την μεταπολιτευτική χρεωκοπία. Το διακύβευμα είναι αν θέλει να συμπορευτεί μαζί τους, διατηρώντας την ενότητά της και χάνοντας την νέα δυναμική και αξιοπιστία της.
Σχετικά με τον πατριωτισμό που επικαλέστηκε ο κ. Σαμαράς, εδώ θα πρέπει να του αναγνωρισθεί πολιτικό σθένος, διότι στην χώρα μας η αίσθηση πατρίδας έχει σχεδόν ποινικοποιηθεί. Ο ευρύχωρος πατριωτισμός όμως του κ. Σαμαρά συνυπάρχει με την  ανταγωνιστικότητα, τις φιλελεύθερες αντιλήψεις, την αξιοπρέπεια, την αξιοκρατία, την ελευθερία, την ισονομία, και την πανταχού παρούσα ενότητα της παράταξης.
Δεν είναι όμως προτεραιότητα του πατριωτισμού η «ανταγωνιστικότητα». Αυτή είναι προτεραιότητα της νεο-φιλελεύθερης αναλγησίας. Προτεραιότητα του πατριωτισμού είναι η παραγωγικότητα και όχι η στοίχιση με «τις πιο σύγχρονες φιλελεύθερες αντιλήψεις». Δεν είναι αξιοπρέπεια, αξιοκρατία, ελευθερία, ισονομία και δημοκρατία η ασυλία των κηφήνων καμιάς παράταξης. Αξιοπρέπεια και αξιοκρατία είναι η αποπομπή τους. Τέλος δεν είναι προτεραιότητα του πατριωτισμού η ενότητα καμμιάς παράταξης γιατί ο πατριωτισμός δεν είναι παράταξη. Παράταξη είναι τα μικρά και μεγάλα συμφέροντα που υπονομεύουν τον πατριωτισμό. Αυτά που, για την ώρα ελπίζω, λαθροβιώνουν και πάλι στο απυρόβλητο.
Κοντολογίς ο κ. Σαμαράς ήταν η καλύτερη επιλογή για ένα κόμμα που έχει κλείσει με τον χειρότερο τρόπο τον ιστορικό του κύκλο. Μένει να αποδειχθεί εάν ο ίδιος μπορεί να αποδεσμευθεί από την «πολυσυλλεκτική» πελατοκρατία που κληρονόμησε, ώστε να αντιπαλαίψει τα μικρά και μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα που ανομολόγητα μας κυβερνούν.

Read Full Post »

Εκδήλωση για την Τουρκία στην παλαιά Βουλή

Ένωση για τη διαφύλαξη της Ευρωπαϊκής Ταυτότητας

Αθήνα 106 80, Γ. Πρασσά 5, τηλ. 210 36 14 519, φαξ: 210 360 58 92

Μπροστά στις κρίσιμες εξελίξεις του Δεκεμβρίου για την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, που αφορούν ιδιαίτερα την Ελλάδα και την Κύπρο, η Ένωση για την Διαφύλαξη της Ευρωπαϊκής Ταυτότητας σας προσκαλεί σε συγκέντρωση την Τρίτη 1^η Δεκεμβρίου 2009 και ώρα 7:00 μ.μ.

στο Μέγαρο της Παλαιάς Βουλής, Εθνικό και Ιστορικό Μουσείο (οδός Σταδίου 13) με θέμα:

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ

Ομιλητές θα είναι οι:

Νικόλαος Τ. Παπαδόπουλος, αντιπρόεδρος ΔΗΚΟ Κύπρου

Πάνος Παναγιωτόπουλος, τ. Υπουργός

Σταύρος Λυγερός, δημοσιογράφος

Γιάννης Μαρίνος, τ. Ευρωβουλευτής, δημοσιογράφος

Γιώργος Καραμπελιάς, συγγραφέας

Τον συντονισμό θα κάνει ο Γιάννης Τριάντης, δημοσιογράφος.

Read Full Post »