Την ώρα που το καράβι αύτανδρο βούλιαζε κάποιοι συζητούσαν αν το μαγιό που θα φορέσουν θα είναι μονόχρωμο ή ριγέ! Το καράβι, στην πραγματικότητα, βούλιαξε όσο οι πατριώτες έκαναν από καθέδρας βαθυστόχαστες αναλύσεις για την μόδα των μαγιώ τους. Τώρα, γραπωμένοι στις σανίδες του αυτιστικού ναυαγίου τους, συζητούν αν θα φτάσουν στην ακτή με «ύπτιο», «κρόουλ» ή «πεταλούδα».
Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα στον λεγόμενο πατριωτικό «χώρο» που χωριό δεν κάνει και χαίρεται το σκορποχώρι του μαζί με τον κατεστημένο παλαιοκομματισμό, που τρίβει τα μακριά του χέρια, όσο κάποιοι ξοδεύουν χρόνο και δυνάμεις σε ήσσονος σημασίας ζητήματα.
Στο μεταξύ ο πατριδοκάπηλος λαϊκιστής, οι ελλαδέμποροι που τον πλαισιώνουν και τα συμφέροντα που τον κατασκεύασαν ξεσαλώνουν ανενόχλητα, διασύροντας ιδέες και πολιτικές.
Ορισμένοι πολίτες, εδώ και χρόνια, προσπαθούμε, επί ματαίω, να συμβάλλουμε στην συγκρότηση ενός νέου πολιτικού υποκειμένου, που θα συνθέτει τον πατριωτισμό με κοινωνιοκεντρικές προτεραιότητες και δημοκρατικές διαδικασίες. Το κάνουμε χωρίς ατομικές φιλοδοξίες και υστερόβουλες σκέψεις. Και κατ΄εξακολούθησιν, εκτός από τρικλοποδιές, εισπράττουμε προσχηματικές διαφωνίες. Ο (τζάμπα) πατριωτισμός ορισμένων είναι κοντύτερος από τον εγωισμό τους –και η διαπίστωση αυτή θλίβει πρώτα απ’ όλους αυτόν που την διατυπώνει.
Όσες απόπειρες έγιναν στο παρελθόν είχαν ατυχή κατάληξη. Θυμίζω:
Το εγχείρημα της Δ.Π.Ε. και του Μιχάλη Χαραλαμπίδη είχε ιδέες αλλά δεν είχε συνέχεια γιατί στον τόπο μας πλέον δεν αγαπούμε τις ιδέες αλλά τα συνθήματα.
Το ΔΗ.Κ.ΚΙ. (ή ό,τι απέμεινε από αυτό) κατέληξε στην ευρύχωρη αγκαλιά του Συνασπισμού, εξαργυρώνοντας την ανυπαρξία του με την επιδοτούμενη σιωπή του.
Η Δημοκρατική Αναγέννηση έκανε αρκετές λάθος επιλογές αλλά, τουλάχιστον, έδωσε το παρόν. Διέπραξε επίσης την αστοχία του Πανελλήνιου Μακεδονικού Μετώπου, αλλά ήταν και πάλι παρούσα όταν οι υπόλοιποι φυγομαχούσαν.
Οι Δημοκρατικοί, ένα νέο κόμμα, νέων φιλόπονων ανθρώπων με θεμιτές φιλοδοξίες και αξιόλογη δουλειά, ακύρωσαν τος εαυτό τους αλλά και την προοπτική τους συνεργαζόμενοι με το κόμμα … των Συνταξιούχων, το … Λ.Ε.Υ.Κ.Ο. και το … ΠΑΝ.Α.Κ.
Ο κύκλος του Άρδην αποφάσισε στο παρά πέντε να στηρίξει το άκυρο, δαιμονοποιώντας όσους δεν υποστέλουν την σημαία, κατηγορώντας τους για «μονοθεματικότητα» και ανικανότητα να κατορθώσουν μια σύνθεση του εθνικού με το κοινωνικό ζήτημα.
Η Δημοκρατική Αναγέννηση εκ των πραγμάτων θα σηκώσει και πάλι το βάρος μιας νέας εκλογικής αναμέτρησης και θα εκπροσωπήσει τον ελληνικό πατριωτισμό όσο ο παλαιοκομματισμός συνεχίζει ακωλύτως την λεηλασία του εθνικού, φυσικού και κοινωνικού πλούτου της χώρας. Ζήτησε σε αυτή την αναμέτρηση να έχει ΙΣΟΤΙΜΟΥΣ συνομιλητές, εταίρους και συναγωνιστές. Κάποιοι κρύφτηκαν, κάποιοι δείλιασαν και κάποιοι άλλοι οχυρώθηκαν στα γραφεία τους, ιδεολογικοποιώντας την κόπωση, την απροθυμία τους ή και τις ατομικές φιλοδοξίες τους (κάποιοι όλα αυτά μαζί!). Όποιος βεβαίως δεν θέλει να ζυμώσει μπορεί να ξοδέψει τον βίο του κοσκινίζοντας. Υπ’ αυτήν όμως την προοπτική, η πλέον πατριωτική πράξη των κουρασμένων παληκαριών του πατριωτικού «χώρου» είναι να πάνε σπίτι τους. Οι υπόλοιποι ας βάλουμε πλάτη για να κρατήσουμε την απροσκύνητη υπερηφάνεια μας εμείς και την παραγοντική αλαζονεία τους αυτοί.
Πάντως την βαρβαρότητα του νεοφιλελευθερισμού δεν την αντιμετωπίζεις βλέποντας τα εκλογικά αποτελέσματα από τηλεοράσεως το βράδυ της Κυριακής των εκλογών αλλά ενοχλώντας την με την παρουσία σου –ακόμη και εκλογικά.
Σε αυτές τις εκλογές θα δοθεί και πάλι μια άνιση μάχη. Με τις λιγοστές δυνάμεις της η Δημοκρατική Αναγέννηση θα καταγγείλει το πολιτικό σύστημα της φθοράς και της διαφθοράς, θυμίζοντας τα λιγότερο δημοφιλή διακυβεύματα της στημένης εκλογικής αναμέτρησης. Πέρα από την οικονομία και τις προσαρμογές στις προτεραιότητες των Βρυξελλών, υπάρχει και μια εγχώρια μαφία. Μια μαφία που ελέχγει την Ενημέρωση, που χειραγωγεί την κονή γνώμη, που διαπλέκεται με το καρτέλ των εργολάβων του ελληνικού δημοσίου και το τραπεζικό παρακράτος. Το πρόβλημα της οικονομίας δεν θα λυθεί όσο δεν αγγίζουμε το πρόβλημα της ανθηρής παραοικονομίας. Δεν θα λυθεί όσο επιμένουμε να μην παράγουμε τίποτε αλλά να καταναλώνουμε τα πάντα. Δεν θα λυθεί όσο στηριζόμαστε στα πήλινα πόδια της οικοδομικής ανάπτυξης και της τουριστικής εκποίησης. Η χρόνια εξάρτηση που μας καθηλώνει θα υπερπηδηθεί μόνο εάν αναδείξουμε την τοπικότητα, μόνο εάν στηρίξουμε τις περιφερειακές αναπτύξεις και την εγχώρια παραγωγή. Η ισχυρή Ελλάδα των λαμπρών (και δαπανηρών) Ολυμπιακών αγώνων γίνεται μπαίγνιο των Σκοπίων, παθητικός θεατής της γεωπολιτικής αναβάθμισης της Τουρκίας στην περιοχή και αποθήκη των απόκληρων της φούσκας της παγκοσμιοποίησης.
Σε αυτό το πολιτικό τοπίο της αλά καρτ «Δημοκρατίας» η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ αναλαμβάνει εκ νέου το δύσκολο έργο να αρθρώσει έναν λόγο που θα διακονεί οράματα και θα υπερασπισθεί αξίες. Και αυτό θα το κάνει αποκλεισμένη από τα μέσα μαζικής χειραγώγησης, χωρίς χρήματα, χωρίς προβολή, χωρίς εν κρυπτώ συναλλαγές αλλά με υψηλό αίσθημα ευθύνης. Τα αποτελέσματα μιας τόσο άνισης μάχης είναι εκ των προτέρων γνωστά αλλά δεν θα έχει περάσει ατουφέκιστη η κυρίαρχη αλητεία. Αποκοτιά βεβαίως. Και μάλιστα σε καιρούς που αποθεώνεται η «σωφροσύνη». Μόνο που η «σωφροσύνη» εν προκειμένω είναι το ιδιοτελές πρόσχημα μιας ανανδρίας, που αρνείται να αναλάβει τις ευθύνες της.
Το να περπατάς όμως με το κεφάλι ψηλά έχει ένα τίμημα.
Όσοι δεν θέλουμε να συμπεριφερόμαστε σαν ερπετά -επιτέλους- ας το καταβάλλουμε.
Θεόδωρος Ε. Παντούλας
υποψήφιος με την ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ στο νομό ΕΥΒΟΙΑΣ
Υ.Γ. Η Δημοκρατική Αναγέννηση θα είναι και μετεκλογικά παρούσα για την συγκρότηση ενός ευρύτερου πατριωτικού κινήματος, το οποίο θα κατορθώσει να ενσωματώσει στην πολιτική του ανιδιοτελείς ανθρώπους και ιδέες, που θα του επιτρέψουν να εμπνεύσει ευρύτερες κοινωνικές δυνάμεις, οι οποίες για την ώρα μένουν εγκλωβισμένες στον παλαιοκομματισμό της μεταπολιτευτικής φάρσας.
Υ.Γ. Οι απόψεις αυτού του κειμένου είναι προσωπικές -ούτε δεσμεύουν ούτε εκφράζουν το σύνολο της εκδοτικής ομάδος του περιοδικού.
Ξαναδιαβάζω αυτές τις μέρες το επίμετρο του Κονδύλη «Προϋποθέσεις, παράμετροι και ψευδαισθήσεις της ελληνικής εθνικής πολιτικής», από την «Πλανητική πολιτική μετά τον ψυχρό πόλεμο» (Θεμέλιο, 1992), ένα κείμενο που θα πρέπει να διαβάσουν όσοι Έλληνες αγαπούν τον τόπο τους και αναζητούν μια διέξοδο απ’ αυτό «το πλαδαρό [κοινωνικό] σώμα που παρασιτεί ως σύνολο εις βάρος ολόκληρου του εαυτού του».
Δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω μαζί σου: μας λείπουν ιστορικοί στόχοι, μας λείπουν αξίες, μακροπρόθεσμοι σχεδιασμοί κι ο αληθινός πατριωτισμός (διαπρέπουμε όμως στην πατριδοκαπηλία), αλλά οι άνθρωποι και οι χώροι όπου αναπνέει κανείς αέρα αισιοδοξίας και μπορεί να οραματιστεί την Ελλάδα αλλιώς (όχι ως φθίνον έθνος ή ιδεολόγημα αλλά ως πνευματικό μέγεθος και βάση μιας ρεαλιστικής πολιτικής), διστάζουν να ενώσουν τις δυνάμεις τους. Απελπισία για τη γενική σαπίλα; Εγωκεντρισμοί και αρχηγιλίκια; Περιχαρακώσεις σε προσυνειλημμένες, αμετακίνητες ιδέες; Όλα μαζί;
Δεν ξέρω αν η Δημοκρατική Αναγέννηση μπορεί να πετύχει κάτι στις εκλογές, αλλά εφόσον απηύθυνε ανοιχτή πρόσκληση σε όλους, θα έπρεπε να είχε πλαισιωθεί, έστω με διαφωνίες και επιφυλάξεις, από όσους αναφέρεις.
Κρίμα τόσος ιδεαλισμός να παραμένει τόσο ρομαντικά αυτοκαταστροφικός…
Προϋπόθεση οποιουδήποτε διαλόγου είναι οι συνομιλητές να χρησιμοποιούν την ίδια γλώσσα. Στο χτεσινό κείμενό μου αρκετοί φίλοι ανταποκρίθηκαν θετικά, κριτικά ή επικριτικά και τους ευχαριστώ. Ορισμένοι άλλοι προτίμησαν τους ψιθύρους, τις διαβολές και την ανάγωγη, έως υβριστική, συμπεριφορά.
Δεν μπορώ να εμποδίσω κανένα να «καταλαβαίνει» ό,τι θέλει από τα κείμενα που διαβάζει. Ομολογώ πάντως την έκπληξή μου που κάποιοι (και μάλιστα τόσοι πολλοί!) αναγνώρισαν τους εαυτούς τους στους χαρακτηρισμούς μου. Ομολογώ επίσης και την θλίψη μου για τις ανοίκειες συμπεριφορές ανθρώπων που εκτιμώ, τις οποίες όσο κι αν με πικραίνουν, παραδέχομαι ότι αδυνατώ να τις ακολουθήσω.
Θ.Ε.Π.
[…]
Διέπραξε επίσης την αστοχία του Πανελλήνιου Μακεδονικού Μετώπου
[…]
επιτέλους μία αντρίκεια διαπίστωση
Έχεις δίκιο στις διαπιστώσεις σου απόλυτα. Δυστυχώς σκαλώνουμε όλοι μας στο δια ταύτα. Μετά τις εκλογές που θα έχεις χρόνο ψάξε λίγο περί Βιτάλη που εμφανίζεται ως πρωτοπαλλήκαρο του κ. Παπαθεμελή. Αυτός τον παρέσυρε στο «ατόπημα» του ΠΑΜΜΕ με διαδικασίες και παραμύθιασμα να τραβάς τα μαλλιά σου, από τις οποίες έφυγα (και πολλοί άλλοι) αηδιασμένος. Ελπίζω να τα πούμε μετεκλογικά.
Συνυπογράφω εν πολλοίς το κείμενό σου.
Συμπαρατασσόμενος -νυχτιάτικα προ τής μάχης-
άν και -πολύ αμειδίαστα- προβλέπω, πως κι (αυτή τη φορά)
οι Μήδοι επι τέλους θα διαβούνε.
Telika mono o Karatzaferis tous tin ehose kai antexe parolo pou ekane to Karagiozi gia megalo diastima me tous Mitsotakides.Tora kanei kanena kolpo pali alla bravo tou ta katafere,oi ypoloipoi fanikan katoteroi ton peristaseon.
Εκτιμούμε βαθύτατα τον καραγκιόζη αλλά καθόλου όσους τον διασύρουν.
Π.Ψ.
Νομίζω ότι στο βάθος αυτής της ανάλυσης υπάρχει το ευρύτερο πολιτικό ζήτημα: «Κόμμα – Πολιτική – Θεσμοί».
Καταθέτω, σε πρακτικό επίπεδο, και την παράμετρο «ΠΑΙΔΕΙΑ» στον προβληματισμό αυτό:
«ΘΕΣΜΟΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΥΘΥΝΗ – ΑΥΤΟΥΡΓΙΑ»
Κείμενο: http://users.thess.sch.gr/szygouras/themata/thesmoi-paideia2007-09/thesmoi-paideia2007-09.pdf
Βίντεο: http://users.thess.sch.gr/szygouras/themata/thesmoi-paideia2007-09/thesmoi-paideia2007-09.html
4/10/09
Δήλωση του Προέδρου της Δημοκρατικής Αναγέννησης κ. Στέλιου Παπαθεμελή, αμέσως μετά την άσκηση του εκλογικού του δικαιώματος:
«Η Δημοκρατική Αναγέννηση εισέφερε όλες αυτές τις μέρες μια αύρα ελπίδας, αξιοπρέπειας και εθνικής αποφασιστικότητας.
Παλέψαμε με πείσμα να φθάσουμε αυτό το αφυπνιστικό μήνυμα στους πολίτες, με τεράστιες δυσκολίες τις οποίες δημιούργησε η γνωστή απαράδεκτη απόφαση της Διακομματικής Επιτροπής, που επέβαλε τον σχεδόν ολοκληρωτικό αποκλεισμό μας από τα κεντρικά ΜΜΕ.
Αγώνες όπως οι δικοί μας, δεν συναρτώνται με τα εκλογικά αποτελέσματα: Συνεχίζονται.
Ο αγώνας συνεχίζεται».
H ανιδιοτέλεια, δεν είναι ούτε σημαία, ούτε διαφήμιση, ούτε κερδίζεται παραχαράσσοντας την ιστορία όπως κάνει το ίδρυμα Μητσοτάκη. Αφήστε λοιπόν τις μεγαλοστομίες και αποδείξτε μας τα όσα λέτε.
Ειλικρινά αγνοώ τι θεωρείτε «παραχάραξη της ιστορίας» (!!!).
Δεν αντιλαμβάνομαι επίσης γιατί είναι «μεγαλοστομία» η εξομολόγηση μιας χρόνιας διάψευσης.
Όσο για την «ανιδιοτέλεια» έχετε δίκιο αλλά επιτρέψτε μου να μαρτυρώ την ανυστερόβουλη παρουσία ορισμένων ανθρώπων σε έναν χώρο που, κατά την κρίση μου πάντοτε, πλεονάζει η υστεροβουλία.
Όσο για τις αποδείξεις αυτό κάνω με την πολύτροπη κι επώνυμη έκθεσή μου -και στην κρίση σας.
Πιθανώς να μην το κάνω καλά. Θα προσπαθήσω να βελτιωθώ πάντως.
Θ.Ε.Π.
Κε ΠΑντούλα, τώρα που τελείωσαν οι εκλογές, σας επιστρέφω τον ανοίκειο χαρακτηρισμό «τζάμπα πατριώτες» που απευθύνετε στους Δημοκρατικούς και συνεπώς και σε εμένα ως αναπληρωτή πρόεδρο του κόμματος.
Δεν σας επιτρέπω να κρίνετε τον πατριωτισμό μου, εσείς, ένας επιφυλλιδογράφος του διαδικτύου.
Πριν μιλήσετε για τζάμπα πατριωτισμό, ας περάσετε πρώτα 20 χρόνια καθημερινού αγώνα στο περιβαλλοντικό κίνημα (οργανώσεις, περιοδικά, βιβλία, σεμινάρια, συνέδρια, δημόσιες συζητήσεις, κινητοποιήσεις, κοινοβουλευτική δουλειά) για να σωθεί το μέλλον της χώρας και κάπου 10 χρόνια έντονης διεθνούς παρουσίας σε σημαντικά θεσμικά πεδία της Ε.Ε. και ας καταθέσετε έστω το ένα εκατοστό του έργου που έχω καταβάλει.
Δέχομαι οποιαδήποτε άλλη κριτική, αλλά για την ταυτότητά μου και την αξιοπρέπειά μου δεν διαπραγματεύομαι.
Απαιτώ κάπως να επανορθώσετε.
Με τιμή,
Γιάννης Σακιώτης
κ. Σακιώτη
«δεν μπορώ να εμποδίσω κανένα να “καταλαβαίνει” ό,τι θέλει από τα κείμενα που διαβάζει» -ούτε εσάς φυσικά.
Επιτρέψτε μου να θυμίσω ότι σχετικά με τους Δημοκρατικούς το μόνο που αναφέρω είναι ότι «ένα νέο κόμμα, νέων φιλόπονων ανθρώπων με θεμιτές φιλοδοξίες και αξιόλογη δουλειά, ακύρωσαν τος εαυτό τους αλλά και την προοπτική τους συνεργαζόμενοι με το κόμμα … των Συνταξιούχων, το … Λ.Ε.Υ.Κ.Ο. και το … ΠΑΝ.Α.Κ.»
Δεν είχα σκοπό να κρίνω τον πατριωτισμό -ούτε τον δικό σας ούτε κανενός άλλου- αλλά να επικρίνω συμπεριφορές «πατριωτών» που τον ακυρώνουν.
Δεν βρίσκω κομψό αλλά, κυρίως γόνιμο εγώ ένας απλός «επιφυλλιδογράφος του διαδικτύου» να επικαλεστώ τα ελάχιστα που έχω κατορθώσει την τελευταία εικοσαετία. Υποθέτω όμως ότι αυτά τα ελάχιστα αξιολόγησε ο πρόεδρός σας, ο κ. Μελετόπουλος, τιμώντας με -κυριολεκτώ- με την πρότασή του για μια θέση στο ψηφοδέλτιο επικρατείας του κόμματός σας.
Σας διαβεβαιώ επίσης ότι δεν ήταν στις προθέσεις μου να διαπραγματευτώ την ταυτότητα ή την αξιοπρέπειά σας και λυπάμαι εάν -ερήμην μου- σας έδωσα τέτοια εντύπωση.
Θέλω επίσης να σας διαβεβαιώσω ότι έχετε την εκτίμησή μου -όπως όλοι οι άνθρωποι που ανιδιοτελώς αγωνίζονται για αυτή την πατρίδα, και των οποίων οι διαδρομές ελπίζω σύντομα να συμπέσουν.
Με τιμή
Θεόδωρος Ε. Παντούλας
ΣΥγνώμη, αυτό είναι η ‘νέα ηθική’;
Ότι -κύριε Παντούλα- την πρώτη φορά που κατεβαίνετε στις εκλογές δεν προτιμάτε να πείτε κάτι θετικό, ν’ αρθρώσετε έναν προγραμματικό λόγο, αλλά να επιτεθείτε στους υπολοίπους που έκαναν διαφορετικές επιλογές από εσάς;;;
Αυτά είναι τα δείγματα τα οποία δείχνετε;;;
Η Δημοκρατική Aναγέννηση συμμετείχε στις εκλογές αρκετές φορές από το 2007 και μετά με άθλια αποτελέσματα, είτε υποστηρίχθηκε είτε όχι.
Είναι προφανές ότι ο Παπαθεμελής αδυνατεί να συσπειρώσει τον κόσμο γύρω του, είτε διότι δεν τον ευνόησαν οι συνθήκες είτε διότι ο λόγος που αρθρώνει δεν συνεγείρει κανέναν.
Σε κάθε περίπτωση η παραμονή και η προσπάθεια του διαρκώς «ατυχήσαντος» να ηγηθεί μιας ευρύτερης συσπείρωσης, προσωπικά μου φαίνεται ότι είναι ο ορισμός του παλαιοκομματισμού!
Σίγουρα δεν είναι προσφορά στον ευρύτερο πατριωτικό χώρο πάντως. Μόνο κακό κάνει.
Αυτά και με σεβασμό ειπωμένα.
Συμφωνώ με κάποιες από τις επισημάνσεις σας αλλά επιτρέψτε μου να πιστεύω ότι αν ο Σ. Παπαθεμελής είναι το πρόβλημα συγκρότησης κι ενότητας του «χώρου» τότε δεν υπάρχει «χώρος» αλλά πολλά χωριά.
Εύχομαι ολόψυχα να κάνω λάθος.
Στον προηγούμενο αναγνώστη (Ψηφοφόρος) θα ήθελα να πω ότι δεν επιτίθεμαι σε κανέναν, κρίσεις εκφράζω -υποθέτω ότι δεν είναι ανήθικο αυτό- για τις οποίες με την σειρά μου κρίνομαι.
Θ.Ε.Π.